امروزه عفونت HPV شایع ترین عفونت منتقله ی جنسی محسوب می شود که نوعHigh risk آن در طولانی مدت و در صورت عدم کنترل و درمان می تواند باعث ایجاد سرطان های مختلفی از جمله سرطان دهانه ی رحم، مقعد، آلت تناسلی مردان ، و برخی نواحی در سرو گردن شود، همچنین نوع Low risk نیز در مواردی باعث ضایعات پوستی و مخاطی به شکیل زگیل یا کندولیما می شود.
در درمان این عفونت از نظر پزشکان و طبق پروتوکل های درمانی، بیشترین اهمیت بالینی متعلق به 14 ژنوتایپ High risk می باشد (16,18,31,33,35,39,45,51,52,56,58,59,66,68). گزارش و تشخیص ژنوتایپ های متعدد که اغلب Low risk هستند و فاقد ارزش بالینی، نه تنها تاثیری بر نحوه ی درمان بیماران ندارند بلکه متاسفانه موجب استیگما در جامعه، آسیب های روانی و استرس برای بیماران می شود که قطعا بر روند و پاسخ دهی به درمان آنان اثر منفی می گذارد.
راه های انتقال HPV مختلف هستند. اگرچه عمده مسیر سرایت از طریق جنسی است اما تنها راه انتقال نیست و از طرق زیر نیز امکان انتقال ویروس با احتمال کمتر وجود دارد:
برای تشخیص HPV پزشکان می توانند بافت های مختلفی را جهت آزمایش به آزمایشگاه ارسال نمایند از جمله : نمونه های سیتولوژی حاوی مخاط دهانه ی رحم، سواب های نمونه های دستگاه ادراری تناسلی، براش های ژنیتال و آنال، مخاط دهانی و سواب حلقی، بیوپسی غشای مخاط دهانه ی رحم، بافت زگیل، بافت های پارافینه ، منجمد و فرمالینه و ….